Türküleri Serdim Yoluma

Hepimizin vardır; on parmakla klavyeden çatır çatır gelen seslerle motive olup, yazmaya devam etme isteği. Anlattıkların, anlatacakların önemli gibi gelmez sana, yazmayı bırakıp; birkaç başka şeyle uğraşıp devam edersin. Devam ettikçe yazar, kelimelerin boyunu geçer, arkaya şarkılar çalar. Yazarken dinlenebilecek şarkılar var, size yardımcı olacak. İlham perisi denen çalışma şevki.
O şevke tutunup; en iyi olmak için çabalarsınız. İkinciliktense sonunculuk her zaman daha iyidir biz Dostoyevski sever bünyelere göre.

İyi olmak için sürekli beslenmek gerekir. Beslendiğin gıda, senin gelecek yaşamında; hayatını satın alacağın mesleğinle doğrudan alakalı olmak zorunda değildir. Sadece Ogilvy'nin öğretilerini, Sir Hegarty'nin yaratıcılık hakkındaki yazınlarını okuyarak iyi bir reklamcı olamazsınız. İnsanları ancak Haldun Taner, Sait Faik, Dostoyevski okuyarak daha iyi tanırız. Grafik tasarımdaki boşlukların değerini, yalınlığın o muhteşemliğini Çehov okuyarak da özümseyebilirsiniz.

Edebiyatın bireysel gelişime katkısı yadsınamaz bir gerçek. Modern şarkıları ve geleneksel türkülerimizi edebiyatın başarılı örneklerinden saymalı. O notalarla yüklenmiş sözlerin altında ezilmek; sürekli ezilen bünyenizin hoşuna gitmeye başlamıştır. Dara duran bedenler bu acıdan beslenir, büyür. Büyüme, kadınları, hayatı ve ölümü yaşadıkça devam eder. Ölüm sessizliğini bir ağıt böler, sözler notaları deler geçer. Fakat her an ölüm haberi gelecek bir evde asla müzik olmaz, ses olmaz. Telefon sesi beklersiniz. O an sen kendinlesindir. İki ay boyunca, ses olmayan evimizin sessizliğini bir kulaklık yardımıyla bozduğumuz günler yakın, o duygular uzak. Doğu Türküleri.

Ezginin Günlüğü'nün günlüğümüzde yeri ayrı, üç albümü bizim gecemiz. Gecemiz bizim kendimize zaman ayırabildiğimiz, özgürlüğümüz. Bu yüzdendir ki iki ayın sonunda sarıldığımız tek ses Hakan Yılmaz'ın vokali. Ezginin Günlüğü dendiğinde akla değil, yüreğe düşen ilk isim onunki. Günlüğün o hüzünlü notalarıyla birleşen biraz davudi, biraz boğuk fakat fazlasıyla hüzünlü bir kadife ses yaşamımızın her döneminde bizimleydi. Hakan Yılmaz'ın grupla yollarının ayrılışı ile vokali yüklenen Emin İgüs gerçek Ezginin Günlüğü sesini bir şekilde korumaya çalışsa da onun da ayrılışıyla grup farklı bir yola girdi, kıymetlimiz olarak kaldı.

Yıllar yılı Hakan Yılmaz'dan bir ses bekledik, beklediğimiz ses onun ve günlüğün sesiydi. Yılmaz'ın aynı zamanda akademik bir kariyeri olduğundan -bilmiyorum, belki de ondan çekip gitti bunca yıl hayatımızdan- verdiği derslerle ilgili notlarının da yer aldığı bloguna bir gün bir albüm haberi müjdeledi. Hüzünle yatıp kalkarken Ezginin Günlüğü bize eşlik ettiğinden bu habere ben ve bizim hüznümüz çok sevindi, e-posta yazma fikri gelişti. Hiçbir cevap beklemeden. Elli kere okudum yazdığım metni, içten bir mesaj yazmak en büyük isteğimizdi. Reklamcı olacağımızdan; yazın hayatımızı kendi sesleri ve arkadaşlarının notaları ile beslediğimizden bahsettik. Bu albüm bizim için çok önemliydi. Grafik temelli bir bölüm okuduğumdan; hiçbir çıkar beklemeden albüm tasarımını yapmak istedim. Çünkü bizi dinlediğimiz müzikler, okuduğumuz kitaplar büyüttü.

Sen Yoktun, yıllardan sonra satın aldığım tek albümdü, beklediğim müzik döndü diye sevinirken; o müzik fazlasıyla değişmişti. Doğu ezgileri yerini batıya bırakmıştı. Hakan Yılmaz vokal tekniğini de değiştirmiş gibi geldi bize. Belki bize öyle geliyordur, müzik konusunda size akademik bir dille yazamayacak kadar sağırım. Sen Yoktun bizim için Hakan Yılmaz'ın müziğine yeni bir girişti. Sözlerin şairaneliği harikulade, Sen Yoktun haricindeki şarkılarda o aradığımız hüznü bulamamıştık. Fakat albümü dinleye dinleye sindirdik, adeta eskittik. Sabah üniversite yollarını aşındırırken, toplu taşımanın zorluğuna Sen Yoktun albümü ile katlandık bir sene boyunca. Yol Bitti, Al Götür Bizi ve Yok Bu Şehirde bize hep bir gitmeyi aşıladı, her zaman gidilen taraf olmanın verdiği ezik büzük fikrimize. Albüm tam bir yol albümüydü, uzun bir yolda birden fazla kez dinlenilmesi gereken bir albüm. Belki de Hakan Yılmaz bu değişimi bu yol şarkıları ile bize anlatmak istemişti, bilmiyorum.

Kiminle yalnız kaldıysam, konu türkülerden açıldığında hep Hakan Yılmaz'ın ve Ezginin Günlüğü'nün şaheseri Doğu Türküleri albümünden bahsettim, oradan türküler dinlettim. Ben Hakan Yılmaz'dan güzel Dağlarda Kar Sesi var yorumuna rastlamadım, o türküyle hiç gitmediğim Şavşat'a aşık oldum. Gidesimiz geliyor her dinleyişimizde, bizim hep gidesimiz var da yolların buna niyeti hiç yok. Yeni yerleri öğrenme; yeni duyguları yaşamak için hep Hakan Hoca'dan bir türkü albümü  haberi bekledik. Hakan Yılmaz'ın yeni albüm haberini çok geç aldım, Usta Türkülerle Yeniden deyip; girmişti müzik dostu Kadir Şan Tarhan ile birlikte yine kayda, yepyeni türküler dinlemenin heyecanı bıraktı bize, beklemenin de dayanılmaz yoruculuğunu.

Türkülerin kültürümüzde yeri ayrı. Biz iyi insan olmaya çabalarken; aklımızda hep bir türkü, kişisel gelişimimizde yeri ayrıdır bu duygu yazıtlarının. Her ne kadar çok farklı bir müzik zevkimiz olsa da türküler yalnızlığınızın sarıldığı tek şey, kendi ezgilerimiz. Türkülerle Yeniden, daha önce Ezginin Günlüğü ile birlikte seslendirdiği yedi türkünün yeni bir düzenle seslendirilmesinden, üç tane de ilk kez yorumlanan türküden oluşuyor. Doğu Türküleri'nin o sevdiğimiz 'kavuşamamadan kaynaklı hüznü' bu albümde yok, Hakan Yılmaz'ın vokalinde sevdiğimiz o eski hüzün yok. Kirlilik yok. Kayıtta kullanılan tekniklerle birlikte türküler daha durulaşmış, vurmalı çalgıların yoğunluğu çok güzel bir atmosfer katmış. Türkülerimiz de modernize olmuş, her bir yorum birbirinden kıymetli. Kültürünü hiç bilmesek de Alevi deyişlerinin beni fazlasıyla etkilediğini söyleyebilirim. Hazreti Şahın Avazı türküsünün bu denli güzel yorumunu daha önce hiç dinlememiştim, o kadar çok yakışmış ki Hoca'nın sesine..

Azerbaycan ezgilerini Hakan Yılmaz'dan dinlemenin keyfi başka, Dut Ağacı eskisi kadar duygu yüklenmemişti derken; Hakan Hoca türkünün ağıt kısmında bizi kolumuzdan çekerek Doğu Türküleri yorumuna geri götürüyor, bizi orada bıraksa kalırız istediğimiz kadar. Tıpkı Gule'de bir zamanlar çok sevdiğimiz kadının ilk ve son kez dizimizde yatıp film izlediği günlere bizi götürdüğü gibi. Müziği bu yüzden de çok seviyoruz; hiç biletsiz çok yerleri dolaştırabiliyor. Trenlere kaçak binen yolcu heyecanıyla. Dinlediğiniz anda, sizi en sevdiğiniz yere götürüyor; orada kalmak için bir kez daha dinliyorsunuz, bir kez daha. Sonra da bir bakmışsınız ki orada kalıyorsunuz, kalmışsınız. Herkes gitmiş, siz oradasınız.

Le Hanım, babamın da gitmeye çalıştığı uzun süreli bir yolculukta, vazgeçtiği; bilincinin açıldığını öğrendiğimiz vakit; gece dinlediğim ilk türküydü, sessiz sessiz yaşlar dökmüştüm o türkü ile ayın aydınlattığı yastığa, mutluluk gözyaşı, üzerine de bizi her daim garip bir buruk sevince gark eden Dağlarda Kar Sesi var. O yüzden Le Hanım'ın bu albümündeki yorumu benim için ayrı önemliydi, Le Hanım duymak istediğim gibi başlıyor; gelenekselleşen haliyle, devam ediyordu.

Türkülerle Yine Yeniden albümünü iple çekiyoruz. Bir de Sabah Türküsü albümünün o eşsiz atmosferini yeni şarkılarda yaşayacağımız bir şarkı albümünü. Hayattaki en büyük dileği sağlığın yanında Ezginin Günlüğü'nün o efsanevi kadrosunu tekrar bir arada görmek isteyen bir kişiyi kim neden üzsün? Umarım Hoca da üzmez, bizi çıkardığı o yol şarkıları ile eskiye döner, eskiler bizim yaşanmışlıklarımız, bizi büyüten, bizi yazdıran şeyler.

Boşluk Eskisi

Bir hikaye yazdım, sonunu açık bıraktım. Girebilenler rahat çıkabilsinler diye öyküye, öykünün sonunu bıraktım okuyucuya; istedikleri gibi bitirsinler diye.
Hikayenin karakterlerini yazmadım; insanlar kendi karar versin kişiliklerine diye. Dört bir taraf boşluk, boşluklar uzayda yer kaplar; sayfalarda bir şey ifade etmez.
Teksir ettim bütün boşlukları; dağıttım dört bir tarafa; almadı kimse bakmadı içine. Bir eski kahveden çıktı bir aktör eskisi; topladı yaşanmışlıkları başladı sahnelemeye caddenin ortasında. Toplandı kalabalık; başladı alkışa. Alkışlar yükseltti aktörü, performansını en yükseğe çıkardı, tiratları birbiri ardına sıraladı, sahnede gençleşti. Metnin sonunda yazdığı gibi astı kendini bir yükseğe; halk önce alkışladı, sonra ağladı. Aktör selamlayamadı halkı, Azrail aldı götürdü. Öldüğünde cebinden çıktı arkasında 1968-Hamlet yazılı fotoğraf, bir de mutlu gülümseme.

Bensiklopedi Roma Rakamları ile On Dört

- Güzel müzikler olmasa hayat biraz daha gri olurdu. Güzel müziklere tutunuyoruz yükseklerden aşağı düşerken. Düşmemizi engellemiyor belki ama yavaşlattığı kesin.
- Şarkılar kadınlarındır.
- Bir süredir bir müzik listesi daha oluşturmak istiyorum. Miray'ın işe el atması gerekiyor. Miray işe el attığında; o iş bitiyor. Miray benim gurur kaynağım. Benimle dört sene boyunca -belli aralıklarla- aynı İtalyanca dersine girdi ve fakat şaşırtıcı bir şekilde İtalyanca'yı kıvırdı. Aferin Miray. Beş yıllık serüvende en çok onunla girdiğimiz İtalyanca derslerini özlüyorum. Gerisi boş. Beş sene boyunca iyi ki okul çıkışlarında özüme, evime dönmüşüm. Yoksa çevremle daha fazla vakit geçirecek; şimdi de daha çok hayıflanacaktım yitip giden zamanıma.
- Trt Arşiv yaşamımın son bir senesindeki en güzel şey. Bütün gece oradan oraya! Münir Özkul, Selim Naşit Özcan, Haldun Taner, Oğuz Aral, Cem Karaca, Barış Manço bütün gece birlikte oturuyoruz, yatma vaktimin gelince de onları nazik bir dille uyarmak istiyorum, kıyamıyorum. Sabaha kadar oturuyoruz, ben uyuyakalıyorum, onlar sohbete devam ediyor, ben de onların anıları ile dalıyorum düşlere.
- Anılarla daldığın düşler daha verimli. Daha pembe. Kara vakitlerin rüyalarından yorulmuş, rüya bakanlığı ile bir antlaşma imzalamış; bu süreçte daha fazla rüya görmek istemediğimi kendilerine bildirmiştim. Çünkü rüyalarımda içinde bulunduğum sosyal statünün tüm göstergelerini yaşıyordum. Bir gün dükkanda bana sahte para kaktıran adamla mücadele ediyor, diğer gün ise elektrik kontağından çıkan bir yangın sebebiyle dükkan harıl harıl yanıyordu. Zaman zaman babam dükkanı denetlemeye geliyor, artan çerez fiyatlarından şikayet ediyordu. Fakat rüya bakanlığı bana yaptığı yanlışı farketmiş olacak ki güzel bir rüya gördük sonunda. Rüyaları tekrar görme şansı yaratılan bir teknoloji geliştirilse en az iphone kadar satardı. Ya da işi metafiziğe havale edip; herhangi bir din veya inanışta aynı düşü tekrar görmenin bir duası varsa onun tanrısına bir kilogram karışık kuruyemişi kurban edebilirim. Hatta işi abartıp; işi dükkanı onun üzerine yapmaya kadar götürürüm. Çünkü yalnızlığın en büyük savaşçısı rüyalar. Hayatında elini tutamayacağın biri ile yan yana yürüyebilir, işi abartıp saçını bile okşayabilirsiniz. Bunun ergenlikte farklı versiyonları da vardı da bu yazıda onlardan bahsetmek istemiyorum. İşin romantizmini bozmamak gerek.
- Komser Şekspir filmini bilirsiniz, Sinan Çetin'in nasıl böyle bir işe imza attığına hala hayretler içinde kaldığımız film. Yalnızdır Kadir İnanır, Atatürk büstünün karşısında öyle bir oynar ki biz etkileniriz. Aynı yalnızlıkla, dükkanda bir litrelik rakı şişesinin karşısında, aynı oyunu oynuyorum. Kızım yerine babamı koyuyorum.
- Bir arkadaşımız var. Arkadaşlarım sayesinde tanıdım, iyi ki de tanıdım. Mezun olduktan sonra da bir dönem okulda çalıştığım sürede kazandığım ender şeylerden. O "Göbekler mutlu anların simgeleri" demiş. Bir katılıyor, bir katılmıyor, daha sonra tekrar katılıyoruz, katılmıyoruz. Mutsuzluktan fazlaca kilo alan biri olarak katılmamak gerekiyor, dostlarla içilen biralara aşk gibi sarıldığımız için de katılıyoruz. Gerçek dostlarla.
- Elli beş bin kere söyledim, yine söyleyeceğim: Gün içinde ne dinlersen dinle; geceyi Sabah Türküsü albümü ile bitirmek gerek. Bir gün, ben büyüyünce bu albümün bir belgeselini hazırlayacağım, kafamızda yıllardır takılı olan 'Ulan bu grup dağılmasa şu an nasıl olurdu?' sorusunu da yanıtlayacağım. Bu konuda bu yazıyı okuyan iki dostum kesinlikle; okuduktan hemen sonra bana mesaj atacak. Adım gibi eminim. Trt Arşiv'de bir programda Bahçedeki Sandal albümünü hazırlayan Günlük'e rastladık. O yılları yaşamalıydım, Günlük'ü canlı, sevdiğim kadınla birlikte dinlemeliydim dedim, arkadaşım "Hangisiyle lan?" diye sorunca baya güldük. Güzel kadınları sevmeyi sevmek kadar güzel bir şey yok, sevilmek sevmek kadar heyecanlı değil.
- Şarkılar açık kalan üzerinizi örtmek için var.
- Benim biricik oğlum Pasör Çaprazı, büyüyor. İlk dişini çıkardı bir ay kadar önce, yavaş yavaş da emekliyor. Yürümeyi de öğreteceğiz. Pasör'ü grafik ve anlatı ile büyütüyoruz, kulağına sürekli iyi müzik çalıyoruz. İyi müzikleri Pasör seviyor, siz de seversiniz.Pasör Çaprazı'na Ulaşmak İçin
- Rapunzel'e selam. Ondan da bahsedecektim de o ayrı bir yazı konusu.
- Hoşça.