- bazen yalnızlığın bulaşıcı olduğuna inanmıyor değilim. yalın olma durumunun insana verdiği sıkıntının yürek kakan taraflarını çevremdeki hemen hemen herkes yaşıyor. kimi ailevi bakımdan yalnız hissediyor kendini, kimi insanoğlunun var olması ile birlikte paralel gelişen aşk denilen üç harflik gereksiz üzüntü bulutu yüzünden yalnızlığı yaşıyor.
- bir de sosyal statü yalnızlığı var ki en iç karartıcı olan da budur gibi geliyor kendime. kendini herhangi bir kesime ait hissetmeme sendromu. halk dilinde buna "burnu havada" deyimi de reva görülür. oysa benim bahsettiğim konunun burnu stratosferde gezinme durumundan çok, insanları tüm özellikleri ile sevememekten ya ve da ayrı insanların özelliklerinin bulunmadığındandır.
- herkesin kendim gibi olmasını beklemiyorum; hatta bu durum dünyaya abd'den bile daha çok zarar verebilir. fakat bir şeyleri fark eden, bir konu hakkında hatırı sayılır yorum yapabilecek insanlardan o kadar az ki etrafımda, insanın "böyle bir dünyaya çocuk getirmek istemiyorum!" geyiğinden çok, "böyle bir dünyanın taa..." söylenmelerini yaşayası geliyor. (dünyanın cinsiyetini bilmediğimizden ileride sıkıntı teşkil etmesinden endişe duyarak küfrün devamını getirmiyorum.) hele bir de vakıf üniversitesinde eğitim "satın" alıyorsanız...
- durum böyle olunca fransız yazar-müzisyen boris vian'ın dediği gibi ; "yalnızlıktır dinimiz" sözlerini hayatıma motto olarak kazıyorum.
- bir de büyük usta ferhan şensoy'un :
bu bir reggie makamıdır
bu yalnızlık makamıdır
bir yalnızlık yolu tuttum
türlü gizemlere erdim
bulaşık telidir yürek
kim çözecek muammayı?
sözleri geliyor aklıma, daha çok üzülüyorum.
Hiç yorum yok :
Yorum Gönder